Her karanlığın ardından bir aydınlık saklıdır. Her gözyaşının ardında, insanın kalbine dokunacak bir tebessüm bekler. Belki bugün omuzlarım yorgun, belki kalbim ağır yüklerin altında eziliyor. Belki de gülüşlerim içimde hapsolmuş, yüzümde görünmez bir perde gibi asılı kalmış. Ama inanıyorum; bir gün ben de güleceğim.
Çünkü acılar sonsuza kadar sürmez. Hüzünler, insanın ruhunu sınamak için uğrayan geçici misafirlerdir. Kalbimde sakladığım umut, bana hep fısıldıyor:
“Dayan… Sen de güleceksin.”
Bir gün, kalbime yük olan dertler teker teker çözülüp gidecek. İçimdeki karanlık, yerini huzura bırakacak. O gün geldiğinde, yıllardır özlemini çektiğim o masum gülüş yüzüme yeniden doğacak. O gülüş, sadece dudaklarımda değil, gözlerimde ve yüreğimde yankılanacak.
Ben acının da, sabrın da değerini öğrendim. Her düşüş, bana kalkmayı öğretti. Her gözyaşı, bana umutla bakmanın kıymetini hatırlattı. Ve şimdi biliyorum ki; en güzel gülüşler, en çok ağlayanların yüzünde açar.
Bir gün ben de güleceğim…
O gün, geçmişin bütün yaraları iyileşecek. Gülüşüm, bir zafer türküsü gibi yankılanacak. Ve ben, en çok da kendime diyeceğim:
“İşte gördün mü? Dayandın, direndin, sabrettin… Ve sonunda başardın.”
Belki o gün yalnız olmayacağım… Yanımda değerini bilen insanlar olacak. Benimle beraber ağlayan gözler, o gün gülüşümde huzur bulacak. Çünkü gülüş, paylaşıldıkça güzelleşir; mutluluk, bölündükçe çoğalır.
Ve biliyorum ki Rabbim, hiçbir sabrı karşılıksız bırakmaz. Gözyaşlarımdan sonra bana huzur, karanlığımdan sonra bana ışık, acılarımdan sonra bana sevinç gönderecek.
Evet… Bir gün ben de güleceğim.
Hem de öyle içten, öyle temiz, öyle derinden ki… O gülüşte hem geçmişin hüznü, hem geleceğin umudu olacak.
Evet..O gülüş cennette olur diye bekliyorum...