İyilik, insan ruhunun en saf ve en yüce duygularından biridir. Bir gülümseme, bir selam, bir yardım eli... Bazen küçük bir davranış, birinin hayatını değiştirir. Ancak ne yazık ki, bu kıymetli duyguyu kendi çıkarı için kullanan, suistimal eden insanlar da vardır. İşte bu noktada iyilik, zayıflıkla karıştırılır; merhamet, fırsat bilinerek sömürülür.
İyi niyetli insanların kalbi kırıldıkça, dünyada güven azalır. Bir insanın fedakârlığını sürekli talep eden, onun vicdanını baskı aracı olarak kullanan kişiler, aslında sadece birini değil, insanlığa olan inancı da örseler. Çünkü kandırılan sadece bir kişi değil; onun içindeki iyiye olan umut da olur.
İyiliği suistimal etmek, sadece birine yapılan haksızlık değil, aynı zamanda toplumun vicdanına vurulan bir darbedir. Gerçek iyilik, karşılık beklemeden yapılanıdır; ancak bu demek değildir ki, iyi insanlar sonsuzca sömürülmeyi kabul etmelidir. İyilik; dengeyle, saygıyla ve anlayışla yaşamalıdır.
Unutma: Birinin iyi olması, onun aptal olduğunu göstermez. Sessizliği, kabullenişi değil; sabrı temsil eder. Fakat sabır taşarsa, kaybedilen sadece bir insan değil, belki de bir ömürdür.
Ve bil ki...
Bir gün kalbi paramparça olmuş birinin sessizce arkasını dönüp gidişine şahit olursan, o vedanın içinde binlerce kırık iyilik vardır. O sana defalarca el uzatmış, defalarca affetmiş ama son bir defa daha kandırılmamak için susarak gitmiştir. Gözyaşlarını içine akıtarak, dualarında sana hâlâ yer vererek...
Ve sen, en büyük kötülüğü; en iyi olana yapmışsındır.