Sitemim var bu hayata…
Kimi zaman sessizliğime, kimi zaman susturulmuş çığlıklarıma.
Bir yanım affetmeyi öğrenmiş, bir yanım hâlâ kırgın, hâlâ bekliyor o içten bir “özür”ü…
Ne insanlar geçti kalbimin eşiğinden,
Kimi iz bırakmadan gitti, kimi yara bırakıp.
Ben hep iyi niyetle yaklaştım herkese,
Ama öğrendim ki, bazen en büyük darbeyi en çok güvendiğin el indirirmiş omzuna.
Sitemim var…
Gülüşlerime gölge düşüren zamana,
İçimdeki çocuğu büyüten yaralara.
Bir bakıyorsun yıllar geçmiş, sen hâlâ aynı soruyu soruyorsun kendine:
“Ben ne yaptım da böyle oldum?”
Belki fazla sevdim,
Belki fazla sustum,
Belki de fazla değer verdim yanlış insanlara.
Ama ne olursa olsun, bir şey değişmedi:
Ben hâlâ insan kalmaya direnen bir yürek taşıyorum.
Sitemim var, evet…
Ama içinde kin yok, nefret yok.
Sadece yorgunluk var, biraz da kırgınlık.
Bir gün biri gelir, anlar belki bu sessiz sitemi.
O vakit kalbim de der ki:
“Geçti artık… her şey geçti.”
Yine de bazen geceleri gökyüzüne bakıyorum,
Belki yıldızların arasında kaybolan dualarım geri döner diye…
Belki bir yıldız kayar da, o an dileğim sen olursun.
Ama olmuyor, çünkü bazı yaralar dilekle değil, sabırla kapanıyor.
Sitemim var kendime de…
Her defasında inanacak kadar saf olduğum için,
Her vedayı sessizce kabul ettiğim için.
Oysa içimde kopan fırtınaları kimse duymadı,
Kimse görmedi gözlerimde saklı çığlıkları.
Yine de...
Ne kadar kırılmış olsam da,
Kalbimi taş yapmadım.
Çünkü ben hâlâ inanıyorum:
Bir gün, bir yerde, bir yürek beni gerçekten anlayacak.
Sitemim var zamana, insana, hayata...
Her geçen gün biraz daha eksiltiyor içimdeki umutları.
Bir tebessümün bile sahte olduğu bu dünyada,
Gerçek bir sevgiye inanmak, delilik gibi artık.
Ben yine aynı ben...
Kırık, ama dimdik duran.
Yalnız, ama gururuyla ayakta kalan.
Gözyaşlarını içine akıtan, ama kimseye göstermeyen.
Sitemim var, çünkü ben içimden sevdim,
Karşılıksız, beklentisiz, sadece kalpten.
Ama gördüm ki herkes sevmiyor;
Bazıları sadece sahip olmak istiyor.
Sitemim var, çünkü her veda biraz öldürdü beni.
Her sessizlik biraz susturdu sesimi.
Ama ben hâlâ buradayım…
Bir kalbin sessiz köşesinde, unutulmuş bir dua gibi.
Ve şimdi biliyorum…
Sitemim aslında kırgınlığımdan değil, sevgimden.
Çünkü kimseye kırılmaz insan, eğer bir zamanlar içten sevmediyse.
Belki hâlâ içimde bir umut var
belki bir gün biri gelir,
ve der ki sadece:
“Ben buradayım, seni anlıyorum.”
İşte o zaman…
Bu sitem de susar,
Bu yürek de huzur bulur.