Bugün sabah kahvaltı yaparken bir yandan da televizyon kanallarında geziniyordum. Kanalın birinde deprem bölgesinden bir duyarlı vatandaş bir hoca efendiye bir soru yöneltmiş telefonda cevabını bekliyordu. Soru şu: -Deprem bölgesinde dört dairem...

Vicdan, Allah'ın içimize koyduğu ve ahlaki normların neşvünema bulduğu insandaki en müstesnayerdir. Ahlaklı olmamız için bizi içten içe dürtüp duran, yargılayan, denetleyen mekanizmadır vicdan. Vicdan olmayınca, merhamet olmayınca...

Saat sabahın seher vakti, gelen bir telefonla ölüm uykusundan uyandırdı biri beni. Büyük bir deprem oldu dayı duymadın mı? Bu sesi duyar duymaz, ölüm uykusundan uyanıp, enkaz altında kaldım sanki. İş makinaları tepemde çalışıyor, balyoz...

İki gündür başımın ağrısından, yerimden kalkamıyorum. Başım sanki bütün bedenimin kaldıramayacağı bir yük bana. Sırtımda sanki artık taşıyamayacağım ağır mı ağır bir hayat küfesi taşıyormuşum gibi bir haleti ruhiye büründüm....

Bir ana vardı karşımda, gözyaşları sel oldu içime aktı. Yüreğimde derin yaralar açtı. Ömrümden gün çaldı. Gözlerimi yumdum, yüzüne bakamadım. Kederiyle esir aldı bütün kelimeleri. Konuşamadım ve dakikalarca sustum. İçime üzüntümü...

Bir evi yuva yapan içinde ki muhabbettir. Bir evi yuva yapan, aile bireyleri arasındaki insicamdır. Bir evi yuva yapan, ona atfedilen değerdir. Bir evi yuva yapan, orada bulduğunuz huzurdur, güzelliktir. Evinle evlenirsen eğlenirsin, evin yuvan olur,...

Böyle mi olacaktı beklenen bahar Dağlar çırılçıplak, serviler üryan Ne nar çiçek açtı, ne papatya aklandı Kırlangıçlar, eskisi gibi şans getirmiyor Ey! İçimde büyüttüğüm umut tomurcukları Kanarım, öyle yüreğimi çalma zamansız...

İnsanı hayatta tutan şey, sürekli kendini yenilenmesidir. Her yenilenme bir şeylerden vazgeçip, bir başka şeylere yelken açmaktır. Bu yüzden her vazgeçiş yeni bir başlangıçtır. Her başlangıç yeni bir heyecan, yeni bir umut, yeni bir nefes...

İnsan kırılan kalbi için küsmeyi bulmuş… Bakmış affedemiyor susmayı bulmuş… İçinden atamıyorsa kusmayı bulmuş… Küsmek denince yalnızca hayata küsmek, sevdiğine küsmek, dosta küsmek olarak anlaşılmamalıdır. Yanlışa küsmek,...

Öyle bir çağda yaşıyoruz ki; insanları sorgulatmayan, sadece zevk almasını, üretmeden tüketmesini salık veren sayısız uyarıcıların işgali altında metamorfoza uğratılıyoruz. Kuşkusuz bundan en çokta gençler etkileniyor. Ne olacak bu...

Bugün türkü tadında, şiir kokan bir yazı kaleme almak istiyorum. Biraz gurbetten bahsetsin, biraz hüzünden. Biraz bizden bahsetsin, biraz kör, sağır ve dilsiz şehirden. Biraz, alacakaranlık gecenin zemheriyi andıran, içimizi donduran soğuğundan....

Her günün belli vakitlerinde dünyanın herhangi bir yerinden, herhangi bir köşesinden gerek televizyonlar aracılığıyla gerek sosyal medya aracılığıyla önümüze düşen ölümlerle, gözyaşılar la, acılarla yüzleşiyoruz. Bazı acılar bize...

Son birkaç yıldır, virüs bizi köşe bucak kovalıyor. Yakaladığı yerde sanki ümüğümüzü sıkıp bizi tuş edecek gibi güreşiyor. Ölümün soğuk nefesi gibi ensemizde geziniyor. Yarımızdan, yarenimizden bizi ayırmak için, türlü tevür...

Ne bitmez tükenmez enerjimiz varmış arkadaş. 7 gün 24 saat hiç durmaksızın bir maçtan öbür maça koşturup duruyoruz. Birinde yenildiğimizi hissetsek hemen öbür maça daha bir hırsla, hınçla hazırlanıp sahaya çıkıyoruz. Futbol maçı...

Birer açıkhava hapishanesine dönüştürdüğümüz şehirlerimizin bizler mahpusu olmuşuz. Sokaklar insanın içini karartan bitişik nizam evler, çıkmaz sokaklarla önü kesilmiş hadim edilmiş umutlar. Sokak lambaları bizi takibe koyulmuş, en...

İnsanın canını en çok acıtan, onu en çok yaralayan şey, ne parmağına batan dikendir nede herhangi bir uzvunda ortaya çıkan yaradır. Ona en büyük acıyı veren kendine karşı, kendinden saydıklarına karşı yapılan haksızlıklar ve hukuksuzlukların...

Yarın sabahı ya da bugün akşamı göremeyecek çok insan var. Yaşadığın an ömrün özetidir. Ama biz hala kendimiz olamadık, kendimize gelemedik. Çocuktukaklımız ermiyordu, bilmiyorduk yaşamayı. Genç olduk dünyanın kahrı çöktü üzerimize,...

Bizi biz yapan değerlerimiz, elimizden kaçıp giden dünyada çok hızlı değişiyor. Küreselleşme ve vahşi kapitalizmin bize dayattığı kültürel yozlaşma bize ait olan birçok değerimizi de yok ediyor. Küçücük evlerini kocaman yürekleriyle...

Elinde bir dev aynasıyla dolaşan, 7/24 saat kendi suretine bakıp kutsayan, benlerin hüküm sürdüğü bir çağda yaşıyoruz. Bu benler; toplumla ilişkilerinde merkeze daima kendisini koyan, nefsi için isteyen, nefsi için veren ve alan bir anlayışın...

Hep bir veda ve vade mevsimidir sonbahar. Bahardan ve yazdan kalan her şey vakti, vadesi gelince birer birer veda edip çekip gider. Vedalar, döneceğini bilsen bile hep hüzünlüdür. O yüzden yeni bir sonbaharla birlikte yine ortalıkta hüznün kokusu...

Hayat kimine göre uzun, kimine göre kısa bir yolculuk. Bu yolculukta bazen karanlıkta kalırsın, yolunu ve yönünü kaybeder gibi olursun. Böyle anlarda bazen birileri çıkar karşına sana ışık olur, istikametine dosdoğru yönelmende pusulan...

Herkes içini boşaltana kadar konuşmak istiyor. Sohbetin, muhabbetin durmaksızın konuştuğumuz da gerçekleştiğini düşünüyoruz. Ortalık kendi sesine hayran konuşma narsistleri, kendi sözünün şehvetine kapılmış hatiplerden geçilmiyor....

Saygınlık ve itibar; statüyle çokça ölçülmeye başlandı. Makamın, mansıbın nedir, önemli sayılabilecek kişilerle bir yakınlığın, dostluğun var mı? sorusu tanışmanın, konuşmanın, seyrini belirleyen en can alıcı ölçme, değerlendirme...

Yaşadığımız bu yeniçağın en büyük açmazı açlık ve doyumsuzluk hissinin yatıştırılamaması olarak çıkıyor karşımıza. Göz açlığı, gönül açlığı, duygusal açlık, mide açlığı, bir türlü bastırılamıyor. Her şeyin istenildiği...